Zadufanie w sobie

„Porzucenie tych przekonań i przyjęcie nowych poglądów było dla nas niezmiernie trudnym procesem. Musieliśmy przejść przez setki upokorzeń, aby nauczyć się czegoś o pokorze, dopiero na końcu długiej drogi, znaczonej wieloma klęskami i poniżeniami, a wreszcie ostatecznym załamaniem zadufania w sobie, zaczęliśmy dostrzegać w pokorze coś więcej niż stan żałosnego zawodzenia. Każdy nowoprzybyły do AA słyszy, a wkrótce sam się o tym przekonuje, że pokorne przyznanie się do bezsilności wobec alkoholu jest pierwszym krokiem ku wyzwoleniu spod jego paraliżującej władzy.”
12/12 str.73

- Czy nadal bywam zadufany w sobie, czuję się lepszy, mądrzejszy od reszty świata?
- Wierzę, czy nadal się rozważam pogląd, że samo przyznanie się do bezsilności wobec alkoholu nie jest wystarczającym aktem pokory, by pozostać szczęśliwym człowiekiem?