Kolejna książka Alice Miller znowu burzy społeczne stereotypy, tym razem dotyczące powiązań między metodami wychowawczymi w dzieciństwie a późniejszym losem krzywdzonych dzieci. Analizując biografie znakomitych artystów i przypadki własnych klientów dostrzega, jak destrukcyjną więzią jest związek dziecka - później dorosłego człowieka - z rodzicami, którzy maltretowali go w dzieciństwie. Utrzymywanie takiej relacji, opartej na iluzjach i niespełnionych oczekiwaniach wobec rodziców, odbywa się kosztem zdrowia dziecka, a później dorosłego, bowiem ciało buntuje się przeciwko wymuszonym uczuciom, jak miłość czy wdzięczność.
z tył książki:
" Dostojewski, Kafka, Nietzsche, także Virginia Woolf, Marcel Proust, James Joyce, Fryderyk Schlller, Artur Rimbaud, Yukio Mishima, Antoni Czechów to ofiary złego traktowania w dzieciństwie. Fakty z ich biografii, które przytacza Autorka, w sposób wstrząsający potwierdzają jej tezę, że zacieranie krzywd doznanych w dzieciństwie nie zda się na nic. Zapieranie się autentycznych, silnych emocji ma zawsze konsekwencje dla naszego ciała, bądź w postaci chorób, bądź destrukcyjnych uzależnień.
„Jeżeli człowiek – pisze w przedmowie Alice Miller – wmawia sobie, że czuje to, co czuć powinien i stara się usilnie nie czuć tego, co uważa za niestosowne, zaczyna chorować, chyba że każe za to płacić swoim dzieciom, wykorzystując je do projekcji własnych tłumionych emocji. Sądzę, że udało mi się odkryć tutaj pewną psychobiologiczną prawidłowość, którą przez bardzo długi czas przesłaniały nakazy moralne i religijne”.
Alice Miller jest psychologiem, terapeutą, autorką tak poczytnych książek, jak Zniewolone dzieciństwo, Mury milczenia (kolejne wydania pt. Pamięć wyzwolona, Gdy runą mury milczenia] i Dramat udanego dziecka."
Przedmowa i wprowadzenie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz